«Τελικά βρίσκεσαι σε δύο εμπόλεμες ζώνες και είσαι μόλις 12 ετών. Κάποια στιγμή θα βρεθείς αντιμέτωπος με τον νόμο και σε κλειδώνουν στης αποθήκες τις ντροπής»
Γροθιά στο στομάχι της κοινωνίας η οποία δεν χωρά όσους βρέθηκαν στο περιθώριο, ήδη από τα παιδικά χρόνια τους, αποτελεί κείμενο κρατούμενου στις φυλακές της Κέρκυρας το οποίο δημοσιεύτηκε στην ομάδα του Facebook «Φίλοι Σχολείου Φυλακών Κέρκυρας».
Ο Βαγγέλης, ένας από τους «ακροβάτες» ο οποίος περνά για πάνω από 40 χρόνια «τα σύνορα μεταξύ περιθωρίου και κοινωνίας», καταθέτει το βίωμα του από την ελληνική κοινωνία στην οποία οι μεγάλοι «δεν βρίσκουν τον τρόπο και την υπομονή να διαχειριστούν» συμπεριφορές των παιδιών που πολλές φορές μεγάλωσαν σε «ασταθές οικογενειακό περιβάλλον» και πήδηξαν «τον τοίχο προς το άγνωστο».
«Το περιθώριο δεν ήταν επιλογή μου αλλά υπαρξιακή ανάγκη. Όταν από μικρός μεγαλώσεις σε ασταθές οικογενειακό περιβάλλον πηδάς τον τοίχο προς το άγνωστο. Όταν δεν ενδιαφέρεσαι για τα παιδιά θα τα πάρει κάτι άλλο, η ανάγκη του ν’ ανήκουν κάπου. Τότε τα δέχεται το περιθώριο, τα ναρκωτικά και η παραβατικότητα. Στο περιθώριο δένεσαι αμέσως με άτομα που συνήθως έχουν τα ίδια βιώματα, είσαι σε μία καινούργια αγέλη εξόριστων Λύκων» σημειώνει ο Βαγγέλης ο οποίος δηλώνει «μαχητής σε δύο πεδία».
Αναλυτικά το κείμενο του Βαγγέλη από το σχολείο φυλακών Κέρκυρας:
«MAXHTHΣ ΣΕ ΔΥΟ ΠΕΔΙΑ.
Η ζωή στο περιθώριο είναι δύσκολη αλλά είναι ταυτόχρονα και τέχνη.
Είμαι ένας από αυτούς που για πάνω από 40 χρόνια περνώ τα σύνορα μεταξύ περιθωρίου και κοινωνίας. Οι λόγοι που ακροβατώ σε αυτό το τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στους δύο κόσμους πάνε πολλά χρόνια πίσω στο παρελθόν. Τα παιδιά, όπως και τα λυκόπουλα, είναι ενστικτωδώς περίεργα για όλα γύρω τους. Πολλοί από τους μεγάλους δεν βρίσκουν τον τρόπο και την υπομονή να διαχειριστούν αυτή την φυσιολογική συμπεριφορά των παιδιών. Έτσι εφαρμόζουν τον φόβο, την βία και την ανασφάλεια σ’ αυτά τα αγνά και τρυφερά πλάσματα.
Αυτά τα συναισθήματα δημιουργούν έντονο θυμό, καχυποψία, και ανασφάλεια στον εξερευνητικό τους χαρακτήρα. Ένας ακροβάτης για να μάθει να περάσει το σχοινί θα πέσει άπειρες φορές, αλλά δεν πρέπει να έχει ανασφάλεια και φόβο για να γίνει καλός ακροβάτης τής Ζωής.
Το περιθώριο δεν ήταν επιλογή μου αλλά υπαρξιακή ανάγκη. Όταν από μικρός μεγαλώσεις σε ασταθές οικογενειακό περιβάλλον πηδάς τον τοίχο προς το άγνωστο. Όταν δεν ενδιαφέρεσαι για τα παιδιά θα τα πάρει κάτι άλλο, η ανάγκη του ν’ ανήκουν κάπου. Τότε τα δέχεται το περιθώριο, τα ναρκωτικά και η παραβατικότητα.
Στο περιθώριο δένεσαι αμέσως με άτομα που συνήθως έχουν τα ίδια βιώματα, είσαι σε μία καινούργια αγέλη εξόριστων Λύκων. Ξεκινάς ομαδικά να κάνεις επιδρομές, πρέπει να τρέφεσαι, να έχεις ρούχα, παίρνεις ναρκωτικά να ξεχνάς τον θυμό, τον πόνο, γίνεσαι κλέφτης χωρίς να το συνειδητοποιείς ότι είναι κακό. Αυτομάτως γίνεσαι εχθρός της κοινωνίας. Τελικά βρίσκεσαι σε δύο εμπόλεμες ζώνες και είσαι μόλις δώδεκα ετών. Κάποια στιγμή θα βρεθείς αντιμέτωπος με τον νόμο και σε κλειδώνουν στης αποθήκες τις ντροπής της κοινωνίας. Ο θυμός σου αυξάνεται. Το μυαλό σου κάνει σχέδια πως θα πηδήξεις τον τοίχο, να βρεθείς πάλι εκεί που ανήκεις”.
Βαγγέλης, 11/5/23, Εργαστήριο πληροφορικής, Σχολείο Φυλακών Κέρκυρας».
